Warsztat samochodowy Reda zaprasza
Tanie i solidne stoły rozkładane i krzesła w w PomorskieMeble.pl
/informacja w sprawie ogłoszeń drobnych: admin@e-reda.pl/

PTASI OGRÓD.

Hydepark, czyli o wszystkim innym
CICHY54
Znam to forum
81 postów
Znam to forum
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

Serdecznie witam wszystkich -

Codzienne obserwacje ptaków, ich zachowań i zwyczajów. Spowodowały że skupiły moją uwagę na tym miejscu. Jednak ptaki przebywały tam w bardzo krótkich okresach czasu, chroniąc się w gąszczu topolowego zagajnika, przed drapieżnymi ptakami. Kiedy nadeszła zima Mewy, które nie mogąc znaleźć pożywienia zapuszczały się w głąb lądu, zaglądały na osiedle, po najmniejszy kawałek chleba. Kiedy zlikwidowano ogromną ilość jednostek pływających, poławiających rybę, ptaki te towarzyszące rybakom każdego dnia, zjadające odpady ryb wytworzone w trakcie ich przetwarzania, oczyszczały każdy najmniejszy fragment Bałtyku. Kiedy zlikwidowano jednostki połowowe, Mewy, Rybitwy i wszystkie im ptaki towarzyszące, pozostały bez pokarmu. Poszukiwały go w innych miejscach w ciepłe dni. Jednak kiedy nadeszła zima, głód zajrzał im w oczy. Ponad sto głodnych Mew różnych gatunków, w tym około trzydziestu okaleczonych dotkliwie, bez nóg, lub z ich fragmentami bezwładnie wiszącymi, zapuszczało się w głąb lądu. Przylatywały do miasta by monitorować każdy fragment ulicy, w poszukiwaniu pokarmu. Jednak ruch tam był zbyt intensywny, i bały się siadać na ziemi. Po ich zachowaniu można było wywnioskować, jak dalece głód im doskwiera. Niektóre z osobniczek, wyczuwając kawałek chleba na chodniku, nie zważając na przechodniów, szybko podlatywały i w zabierały go. Chwytając bardzo precyzyjnie w locie , nie dotykając ziemi. Kiedy odkryły osiedle pod lasem, często siadały całą gromadą na dachach bloków. Także wykorzystywały ulatniające się ciepło z garaży przez dach, gdzie przyjechał samochód. Jak niebywałe wyczucie temperatury mają Mewy, wybierając dachy garaży, gdzie była ona nieco wyższa od tej na zewnątrz. A nawet siadały na dachu zaparkowanego samochodu, który niedawno przyjechjał i był ciepły. Lokatorzy osiedla przeganiali je, stosując wymówkę, że im poniszczą dachy garaży. Pierwsze słyszę by ptaki płetwonogie mogły uszkodzić poszycie dachu. Kiedy zacząłem uczyć Mewy różnych gatunków, by podążały za mną kierując się dźwiękiem maleńkich dzwoneczków (janczarów). Zacząłem im wykładać chleb na dnie głębokiego wąwozu. Brodząc w wysokim śniegu i ślizgiem na tyłku szusując w dół, oczyszczałem im miejsce i wykładałem pokarm. Maleńkie dzwoneczki (janczary) niczym czarodziejski flet w baśniowych opowieściach, prowadził zgłodniałe ptaki w to miejsce. Potem poznawały mnie z daleka, potrafiły powoli lecieć nade mną kilka metrów, kierując się do wąwozu.
Po niedługim czasie niektórym lokatorom osiedla przeszkadzały Wróble i Sikorki przebywające wśród gęstych krzewów Głogu przy bloku. Tak wiec zgłaszali do Administracji, a konserwator przyszedł do mnie i zakazał wykładania pokarmu ptakom. To był dla mnie bardzo trudny czas, wiedząc, że mroźne noce są zabójcze dla głodnych skrzydlatych przyjaciół. Postanowiłem stworzyć im prowizoryczne warunki na dnie głębokiego wąwozu, adaptując rozłożysty krzew Dzikiej Róży. Wzruszała mnie do łez mądrość malutkich ptaszków, które szybko pojęły gdzie mam dla nich pokarm. I zjawiały się niemal natychmiast po moim przybyciu.
Wiosną 2011 roku postanowiłem miejsce to, na dnie głębokiego wąwozu zaadaptować na "Ptasi Ogród". Przymusiła mnie także sytuacja, rozpoczęcia wielkiej budowy nowych dróg i tuneli na obrzeżu miasta. Obwodnica biegła właśnie w miejscu gdzie był zagajnik, który został wycięty. Ptaki w nim gniazdowały i przesiadywały. Sytuacja ta spowodowała chaos wśród moich skrzydlatych przyjaciół. Obserwując ich życie, zacząłem tworzyć w innym miejscu na dnie głębokiego wąwozu porośniętymi krzewami tak zwany "Ptasi Ogród". Przez prawie rok stwarzałem tam warunki, by mogły czuć się bezpieczne, przed drapieżnikami, miały czysto i pokarm, jako wabik do tego miejsca. Przez trzy miesiące wabiłem je do nowego otoczenia, gdzie nadal trwały prace nad udoskonalaniem tego terenu. Sadzenie nowych krzewów i drzewek, by zazielenić i nadać pewną formę wizualną temu miejscu. Udało się!.
Każdego dnia przylatują i pobierają pokarm Wróble, gdzie mają spokój i nikt nie wypędza ich z tego miejsca, jak to czyniono na pobliskim osiedlu pod lasem. Na otwartym terenie, mają znikome szanse przeżycia, przed drapieżnikami. Już dawno zabrano im, ich naturalne środowisko, jak wielu odmianom ptaków, przez zbyt agresywną ingerencję człowieka w Naturę. Dołączyły do nich Sikorki, Pliszki, Rudziki, także dzikie Gołębie, w ilości pięciu parek. Przylatują także Sroki, Kawki, Wrony, oraz Kruk ze swoją pięcio osobową rodziną. Jedyny na tym terenie. Korzystają także okaleczone Mewy, część z nich nie posiada nogi, lub ma ją zdeformowaną czy krzywo zrośniętą. "Ptasi Ogród" jest tak zaprojektowany, że jedne ptaki drugim nie przeszkadzają. Malutkie chronią się w gąszczu wielkiej kopuły w naturalny sposób utworzonej z Dzikiej Róży, zwanej "Śpiewającym krzewem". Tam jest ich miejsce pobierania pokarmu i schronienie w topolowym zagajniku. Większe ptaki korzystają tylko przez krótki okres czasu, by zaopatrzyć się w pokarm. Na polanie przy topolowym zagajniku. Codzienne obserwacje ukazują, z jaką zgodnością wszystkie te gatunki goszczą w tym miejscu.
Nawet bardzo płochliwy i ostrożny Kruk przylatuje, kiedy jestem ukryty w zaroślach. Zajęty pracami ziemnymi, nie zauważyłem, jak przyleciał za moimi plecami na odległość pięćdziesięciu metrów i pobrał pokarm. Maleńkie ptaszki tolerują moją obecność w zagajniku. Jakże pięknie śpiewają prawie cały dzień, niezależnie czy to pogodnie czy pada deszcz. Kiedy są najedzone, w grupach siedzą w pobliskich gęstych krzewach w wąwozie. Świergolą, kiedy są syte i bezpieczne. Sikorki Modraszki także zaglądają do karmika z ziarnem Słonecznika. Upodobały sobie "wschodnia bramę" do Ptasiego ogrodu. Nazwałem ją, "Bramą Sikorek". A Gołębie cukrówki potrafią przesiadywać na pobliskiej Wierzbie, oczekując na mnie, uwielbiają ziarno Słonecznika. Są bardzo ufne i niczym domowe Kurki jedzą wraz z Wróblami, potem odlatują, by po pewnym czasie ponownie zagościć w "Ptasim Ogrodzie".
Każdego dnia z wielką radością schodzę na dół wąwozu po stromym zboczu, tam oczekuje na mnie mały świat spokoju i radosnego śpiewu ptaków. Świat wielkiej tolerancji wobec siebie różnych gatunków skrzydlatych przyjaciół. Jedne przylatują tylko wtedy, gdy są głodne, inne zaś, jak Wróble mają swoje miejsce, by czuć się tam bezpiecznie. Całymi gromadami przesiadują do zmierzchu, potem gromadnie powracają do miejsc gdzie nocują, najczęściej są to miejsca jednorodzinnych domków, strychy, szczeliny pod gzymsem, gdzie tworzą gniazda. A także Szopy z desek, gdzie w górze belkowania, znajduje się przestrzeń, by tworzyć tam miejsca spoczynku, suche i bezwietrzne.
Załączniki
PTASI  OGRÓD JPG..JPG
ŚPIEWAJĄCY  KRZEW  JPG..JPG
PTASI  OGRÓD  JPG..JPG
pi
Prawie Lider
538 postów
Prawie Lider
Rejestracja: 14 lat temu

11 lat temu

Jeśli lubisz ptaki, to może zainteresuje Cię http://nowebetlejem.pl/k/informacje/styl-zycia/page/5/
W tym roku zima jest raczej łagodna, bo w moim karmniku widuję trznadle i rudzika. Podczas dużych mrozów nigdy ich nie widziałam. Za to nie przyleciały z północy jery.
pi
CICHY54
Znam to forum
81 postów
Znam to forum
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

Serdecznie witam -
Dziękuję bardzo za link. Nie wiedziałem, że Betlejem jest także bardzo bogate w różnorodność Ptaków. Zawsze mnie interesowały mokradła w stronę stacji pomp, po ujście rzeki Redy. Tam naprawdę jest pięknie.
Do mojego karmnika na balkonie także zaglądają ptaki. Najczęściej to Sikorki Bogatki i Dzwońce pobliskiego lasu. Jednak z początku umierały do dziewięciu każdego roku. Znajdywałem je na balkonie i w karmniku. Były bardzo lekkie, z niekompletnym upierzeniem, o barwie szarej, spłowiałej. Ich piórka były matowe, bez połysku. Po prostu umierały z głodu.
Kiedy zacząłem wykładać ziarno słonecznika, nie zależnie od pory. Już w pierwszym roku nie było żadnego martwego Dzwońca. Ich kondycja poprawiała się w szybkim tempie. Teraz przylatują gromadami w określonym czasie. Pięknie ubarwione, zwinnie i radosne. Ich godowe trele słychać w mieszkaniu. Obecnie w zimowy czas, przylatują sporadycznie, ale wiosną powracają w dużej grupie. Każdego dnia jestem świadkiem godów, a potem dorodnych piskląt, które przylatują z rodzicami do karmnika.
Serdecznie pozdrawiam.
Załączniki
DZWONIEC....JPG
DZWOŃCE. 1..JPG
DZWOŃCE. 3..JPG
Awatar użytkownika
redziaczki
Wygadany Lider
2023 postów
Wygadany Lider
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

Jedno jest pewne! Tylko pozazdroscic Panu takiego obcowania z natura.
Reda. Tu się po prostu dobrze żyje
Runeda
CICHY54
Znam to forum
81 postów
Znam to forum
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

Serdecznie witam Redziaczki -
Nie wiem czy pozazdrościć, raczej pragnął bym by każdy, skłaniał się ku niej, jej magii, która nie tylko sprawia, że życie jest pozbawione cierpienia, i chorób. Ale świadomość istnienia wszystkiego co nas otacza, daję nam radość i poczucie siły, by pokonywać trudności. Wiedza jaką daje Wielka Matka Natura, jest tak potężna, że osoby już ją posiadające, nie są w stanie powiedzieć o niej innym, ponieważ zostali by posądzeni o "postradanie zmysłów". Ale ja tylko czytałem o takich przypadkach, jednak przyszedł czas, że także fizycznie sprawdziłem na sobie jak to funkcjonuje. Zasada jest nad wyraz prosta, znana na całym świecie jako "Mental Contact". Kontakt Mentalny z dzikimi zwierzętami, czy to jest możliwe?, oczywiście!. Robią to ludzie na całym świecie z Wilkami, Skorpionami, Jadowitymi Wężami Orłami, itd. Wieloletnie zbieranie wiadomości na ten temat, zobligowały mnie do sprawdzenia jak to naprawdę działa. Jak widać na Fotografii Dzwoniec nie jest uwiązany do dłoni niewidzialną żyłką wędkarską, ale samodzielnie, ufny i spokojny pozuje do zdjęcia. Wczoraj wieczorem udało mi się ponownie nawiązać taki kontakt z młodą Sikorką, niebawem wyeksponuje zdjęcia.
Przedztawię moje Kontakty Mentalne nie tylko z Ptakami ale i z Osami Społecznymi oraz Szerszeniami, największymi przedztawicielami osiej rodziny. Ponieważ jestem Entomologiem ze specjalizacją "Życie i zachowanie Os Społecznych" ponad kilkanaście lat. Dlatego właśnie uczyłem się Behaviurystyki w Zjednoczonym Królestwie On Line. To był nieodzowny warunek. Dla ciekawości podam stronę WWW:
http://osyspoleczne-cichy54.blogspot.com/
Jednak dla jasności zamieszczę tu także definicję "KONTAKTU MENTALNEGO".
Kontakt mentalny to nić porozumienia pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem (zwierzętami) nawiązana bez użycia mowy, a osiągnięta przy użyciu m. in. sygnałów (komunikatów) niewerbalnych, na poziomie podświadomości (intuicyjnie), oraz języka gestów wypracowanych w wyniku zdobytej wiedzy o danym gatunku czy gromadzie- poznania systemu zachowań tych organizmów(także w kontaktach osobniczych w obrębie tego samego i różnych gatunków). Przyczyną zaburzeń w takiej komunikacji jest brak przygotowania, wiedzy o danym gatunku czy gromadzie zwierząt a co za tym idzie brak jasności komunikatów. Przyczyną zaburzeń w komunikacji może też być brak zaufania, subiektywizm, okoliczności itp.
Wszystkie żyjące istoty, głównie posługują się "PODŚWIADOMOŚCIĄ", prócz człowieka, który posługuje się "ŚWIADOMOŚCIĄ". Właśnie na tym poziomie zwierzęta, niezależnie od gatunku odbierają, emocje człowieka. I proszę mi wierzyć, nie można przed nimi udawać, czy posuwać się do oszustwa. Potrafią bezbłędnie wyczuwać podświadomie nasze emocje. Człowiek kochający zwierzęta, nie musi obawiać się z ich strony agresji. Jeśli jesteś dobrym obserwatorem, zapewne zauważyłeś, że osoba mówiąca do psa, szybko zdobywa sobie jego zaufanie. Ale zwróć uwagę na ton głosu, spokojny, cichy, śpiewający, radosny. A przecież pies czy inna żyjąca istota nie rozumie ludzkiej mowy, jak to się powszechnie uważa. To prawda, jednak mało kto wie, że wypowiadając słowa w odpowiednim tonie, automatycznie tworzymy towarzyszące słowom emocje, które podświadomie odbiera zwierze. Im emocje przesiąknięte są miłością do danej istoty, tym nawiązanie "Kontaktu Mentalnego" jest szybsze, nawet powiedział bym odruchowe. Jeśli chodzi o Szerszenie i Osy sprawa się ma identycznie, kiedy z nimi "rozmawiam", wypowiadając słowa automatycznie tworzę emocje. Co można od razu zaobserwować po ich zachowaniu. Kiedy chcemy by mała robotnica osy, pragnąca uszczknąć nam trochę lukru z naszego pączka, możemy spokojnym ale zdecydowanym ruchem "odgarnąć ją" w powietrzu. Ona ten gest od razu pojmie i przy odgarnianiu jej, będzie utrzymywać równą odległość od naszej dłoni, zwykle, około 15 cm. Nie czuje się zagrożona i odleci dalej. Natomiast gwałtowny ruch ręki, a nawet uderzenie jej, odczyta jako gest "agresji" i czując się zagrożona, może stać się nieprzyjemna.
Nawiązywanie "Kontaktu Mentalnego" można wykonać w dwojaki sposób. KONTAKT MENTALNY BEZPOŚREDNI (w otwartej przestrzeni na łonie natury) jest trudniejszy. A także:
KONTAKT MENTALNY POŚREDNI (uchwycenie owada w siateczkę entomologiczną i wypuszczeniu go w mieszkaniu). Tu jest potrzebna większa wiedza w tym kierunku, jednak kiedy nawiąże się taki kontakt, jak na przykład z Królową Szerszenia, będzie siedziała tak długo na naszej dłoni, jak tego będziemy chcieli. Jedna siedziała na dłoni około pół godziny.
Nie zależnie od gatunku, wszystkie żyjące istoty zachowują się bardzo podobnie. I kiedy pojmiemy zasadę działania, nie mówię tu już o Osach czy Szerszeniach, ale na przykład o zwierzętach domowych, czy napotkanych w lesie, znając zasady, możemy je fotografować nawet z bardzo bliskiej odległości bez obiektywu teleskopowego.
Serdecznie pozdrawiam.
Załączniki
4. SAMIEC  SZERSZENIA  27.JPG
3. ROBOTNICA  SZERSZENIA  PUPILKA.......JPG
KRÓLOWA SZERSZENIA - ŚPI....JPG
Ostatnio zmieniony |1 Lut 2013|, o 17:44 przez CICHY54, łącznie zmieniany 2 razy.
Awatar użytkownika
redziaczki
Wygadany Lider
2023 postów
Wygadany Lider
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

Kiedys tez latalem z lustrzanka by uchwycic piekno przyrody... ale czasy sie zmieniaja, brak wolnego czasu, praca, obowiazki domowe... pozostaja mi tylko weekendy latem kiedy to moga udac sie na dzialke z dala od miejskiego zgielku...
Reda. Tu się po prostu dobrze żyje
Runeda
CICHY54
Znam to forum
81 postów
Znam to forum
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

redziaczki pisze:Kiedys tez latalem z lustrzanka by uchwycic piekno przyrody... ale czasy sie zmieniaja, brak wolnego czasu, praca, obowiazki domowe... pozostaja mi tylko weekendy latem kiedy to moga udac sie na dzialke z dala od miejskiego zgielku...
Serdecznie witam Redziaczki -
Faktycznie z roku na rok życie staje się coraz szybsze, nerwowe. Brakuje czasu, utrudniają to dojazdy, praca ponad osiem godzin, czy dodatkowe dorabianie sobie, by związać koniec z końcem. Wszystko to powoduje, ze człowiek coraz mniej skupia się na Naturze, walcząc o swój byt.
Ja nie posiadam działki, dlatego na kilka godzin schodzę do głębokiego wąwozu na dnie którego wśród posadzonych drzewek i krzewów Ptasiego Ogrodu, prowadzę udoskonalenie tego terenu, a także opiekuję się przybywającymi gromadnie ptakami. Każdy fragment nieużytku, zasypanego gruzem odpadków budowlanych, rekultywuję do stanu zagospodarowania zielenią. Co z każdym rokiem staje się bardziej widoczne. Miejsce to nabiera określonych kształtów, (jak Park w Redzie) który z początku był tylko niezagospodarowaną przestrzenią nad rzeką. Dziś staje się miejscem osobliwym, które robi wrażenie i chce się do niego powracać, by wśród ptaków cieszyć się chwilą, odrywając od miejskiego gwaru. Jednak są sytuacje, kiedy przypadkowe zdarzenie powoduje, by skupić się na nim.
W piątek, cały dzień mocno wiało. Na balkonie mam karmniki do których przylatują Sikorki Bogatki, w tym dniu, miały bardo utrudnione życie, ponieważ wszystko kotłowało się wokoło, nawet wydawało by się zaciszne miejsce w loggi balkonu. Pod wieczór nie dość, że wiatr nie słabł, ale temperatura spadała, robiło się coraz zimniej.
Kiedy wyjrzałem na balkon, w rogu, miedzy ścianą, a leżącym dużym przedmiotem siedziała młoda skulona z zimna Sikorka. Od razu poderwała się do lotu. Jednak po chwili ponownie przyleciała, chroniąc się w rogu karmnika. Była mocno nastroszona i oddech miała powolny i głęboki. Wyglądała na mocno wyziębioną, w takim stanie nie przetrwała by do świtu.
Zabrałem ją do mieszkania. Kiedy chwyciłem ocknęła się, zaczęła piszczeć, myśląc że wyrządzę jej krzywdę. Mówiłem do niej. i głaskałem ją palcem po główce. Uspokoiła się, ale cały czas pozostawała czujna. Kiedy ogrzała się w mieszkaniu, udaliśmy się do łazienki, by zmniejszyć powierzchnię przestrzenną, aby nie zrobiła sobie krzywdy. Tam z ręcznika zrobiłem jej wałek, na który ją posadziłem, cały czas mówiąc do niej. Kiedy zabrałem dłoń malutka Sikorka siedziała spokojnie na wałku, patrząc się na mnie. Usiadłem niedaleko niej, nie przerywając kontaktu. Już było jej ciepło, poderwała się do lotu, i przeskakiwała z jednego miejsca na drugie, stawała się bardzo zwinna i szybka. Kiedy była nisko, podawałem jej palec, by usiadła, ale z początku nie odczytywała mego gestu. Zastosowałem nowy gest by zorientowała się, że nic jej nie grozi, chwytałem ją i ponownie sadzałem na wałek ręcznika, z początku bała się, ale za kolejnym razem, kiedy zbliżałem do niej dłoń, już się nie bała, mogłem ją spokojnie przytulic do policzka. Ten gest zawsze skutkuje, sprawdzony z Kawką i Wroną. Ptak staje się spokojny. Następnie posadziłem ją na wałek i mówiąc: "Chodź opka", przybliżając do jej brzuszka palec, już nie uciekała, ale nie wchodziła na niego, dopiero kiedy dotknąłem jej brzuszka, momentalnie weszła. Tak więc nawiązanie Kontaktu Mentalnego z Sikorką trwało niespełna dziesięć minut. Teraz już spokojnie siedziała na palcu. Cały czas mówiłem do niej, nawet nie przeszkadzało jej wyjęcie aparatu i fotografowanie. Wykonałem ponad dwadzieścia ujęć, z zaciekawieniem obserwowała moje poczynania, stała się spokojna i ufna. Za oknem szalał wiatr i zapadł zmrok.
Teraz musiałem zrobić jej miejsce do spania, by mogła spokojnie odpoczywać do rana. Do tego celu nadawała się przerobiona klatka od Kanarka, na dnie której ułożyłem ręcznik, a kilka centymetrów od podztawy umieściłem gruby patyczek, by mogła na nim usiąść. W tym czasie Sikorka siedziała w łazience na wałku ręcznika, była spokojna, czując, że nie ma zagrożenia. Kiedy klatka była gotowa, okryłem ją flanelowym materiałem, by ograniczyć światło. Udałem się do łazienki, ale ona poderwała się do lotu, już nie jako ucieczki, ale zmieniając poziom na wyższy, podałem jej ponownie palec, ale z początku nie chciała usiąść, aż po którejś próbie, spokojnie usiadła. Posiedzieliśmy jeszcze chwile, a potem, delikatnie chwyciłem ją i zaniosłem do klatki, sadzając na patyczku. Z początku zeskakiwała z niego, ponieważ była to dla niej nowa sytuacja. Ale teraz już szybko pojmowała. Spokojnie chwyciła się nóżkami patyczka i siedziała. Delikatnie zamknąłem klatkę. Oświetlając punktowa latarką, co jakiś czas zaglądałem co porabia. Drzemała, ale po niedługim czasie zeskoczyła z patyczka na podłoże z ręczika i obróciła główkę wtulając ją w piórka, spała!. Jej oddech był spokojny i miarowy. Jeszcze kilka razy zaglądałem jak się zachowuje. Spokojnie spała bez ruchu. Ciepło mieszkania, i poczucie bezpieczeństwa powodowało, że nie drzemała czujnie, ale schowała główkę w piórka, co oznaczało, że wybrane miejsce do spania jest bezpieczne.
Rano około godziny 8:00, zauważyłem dźwięk pręcików klatki. Zajrzałem do niej, siedziała i skubała pręcik, jakby chciała mi powiedzieć: "Już się obudziłam". Mówiąc do niej, odkryłem klatkę, otwierając okienko i zbliżając do niej dłoń, straszyła mnie sycząc. Ale kiedy ją złapałem i przytuliłem do policzka a następnie pogłaskałem palcem po główce, uspokoiła się. Za oknem bezwietrznie i w miarę ciepło. Teraz udaliśmy się na balkon, i wsadziłem ją do karmnika, w którym często przebywa. Kiedy zabrałem dłoń, malutka już wiedziała gdzie jest, poderwała się do lotu i wyleciała do pobliskiego zagajnika, gdzie było słuchać jej rodzinę. Teraz nie wiedziałem jak będzie toczyło się jej życie, czy ponownie przyleci do karmnika. Ukradkiem zaglądałem na balkon przez okno z daleka. Po około pół godzinie, malutka ponownie siedziała w nim, wyjęła ziarenko słonecznika i usiadła na jego obrzeżu, racząc się pokarmem. Pod wieczór ponownie przylatywała do karmnika ze swymi siostrami. Jednak kiedy zapadła noc, sprawdziłem dyskretnie, czy czasami nie pozostawała na nim. Karmnik był pusty. Tak więc powróciła do siebie. To mnie uspokoiło.
Serdecznie pozdrawiam.
Załączniki
3. SIKORKA  BOGATKA. 1.02.2013. JPG..JPG
2. SIKORKA  BOGATKA. 1.02.2013. JPG..JPG
. SIKORKA  BOGATKA. 1.02.2013 JPG..JPG
redzianka
Lider Forumowicz
1249 postów
Lider Forumowicz
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

witaj.Bardzo ładnie opowiadasz o zwierzętach,widzę tu wielką miłość do ptaków.Wzruszyłam się czytając o sikorce,ale czy nie było obawy,że po kontakcie z człowiekiem zostanie odrzucona przez inne ptaki czy dzieje się tak tylko z pisklakami?pozdrawiam
Awatar użytkownika
redziaczki
Wygadany Lider
2023 postów
Wygadany Lider
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

CICHY54 pisze:[
Serdecznie witam Redziaczki -
Faktycznie z roku na rok życie staje się coraz szybsze, nerwowe. Brakuje czasu, utrudniają to dojazdy, praca ponad osiem godzin, czy dodatkowe dorabianie sobie, by związać koniec z końcem. Wszystko to powoduje, ze człowiek coraz mniej skupia się na Naturze, walcząc o swój byt.
Zgadzam sie z tym calkowicie

Mam nadzieje, ze jak tylko pogoda poprawi sie to wybiore sie do twojego zagajnika, bardzo mnie ciekawi to miejsce. Chcialbym je takze oznaczyc na naszej Interaktywnej Mapie jako miejsce gdzie mozna pojsc i poobcowac z natura

Poniżej załaczam kilka zdjeć ze swojej galerii

Obrazek
W Gdyni Orłowie

Obrazek
Dzięcioł średni (Dendrocopos medius) - W zeszłym roku pojawiły się pierwszy raz na działce.

Obrazek
Kos (Turdus merula)
Reda. Tu się po prostu dobrze żyje
Runeda
goya
Lider Forumowicz
1018 postów
Lider Forumowicz
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

redziaczki pisze: Chcialbym je takze oznaczyc na naszej Interaktywnej Mapie jako miejsce gdzie mozna pojsc i poobcowac z natura
Ja bym tego nie robiła. Za duży ruch spowodowałby, że ptaki przestałby przylatywać, nie mówiąc już, że jakiś oszołom mógłby to zniszczyć.
redzianka
Lider Forumowicz
1249 postów
Lider Forumowicz
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

ale piękne to zdjęcie z łabędziami cudo.
Awatar użytkownika
redziaczki
Wygadany Lider
2023 postów
Wygadany Lider
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

Dzięki. Kiedyś to zdjęcie jeździło po polsce i było wystawiane na wystawach... to były czasy....
Reda. Tu się po prostu dobrze żyje
Runeda
CICHY54
Znam to forum
81 postów
Znam to forum
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

redzianka pisze:witaj.Bardzo ładnie opowiadasz o zwierzętach,widzę tu wielką miłość do ptaków.Wzruszyłam się czytając o sikorce,ale czy nie było obawy,że po kontakcie z człowiekiem zostanie odrzucona przez inne ptaki czy dzieje się tak tylko z pisklakami?pozdrawiam
Serdecznie witam Redzianka -
Dziekuję za miłe słowa, ale ta "inność" jest darem i przekleństwem zarazem. Ponieważ jestem "INNY", a tacy w społeczeństwie mają zawsze pod górkę. Jednak Ptaki dodają mi sił, by pokonywać nawet takie trudności.
ale czy nie było obawy, że po kontakcie z człowiekiem zostanie odrzucona przez inne ptaki czy dzieje się tak tylko z pisklakami?. Duże doświadczenie w tym kierunku mówiło mi, że sytuacja jest tragiczna, albo jej pomogę, albo, rano pochowam jej malutkie całko. Wiedziałem, że dorosłe ptaszki, w zależności od gatunku, mają inny słaby punkt, są bardzo podatne na stres, który je zabija. Podobnie jak przypadek z Żyrafami w Zoo, gdzie wystraszone poumierały!. Jednak Sikorki są u mnie na balkonie od wielu lat, i letnią porą wychodzę na balkon z moimi dwoma dziobatymi dziewczynami. Wroną i Kawką, które same nie wyjdą, bo się boją, ale kiedy ja leżę na brzuchu, one wskakują mi na plecy i po niedługim czasie, wędrują po balkonie, obserwując mnie kątem oka, bym nie zostawił ich. Kiedy się ruszę, zaraz biegną do mnie i wskaują na plecy. W tym czasie Sikorki nie zważały na naszą obecność, szalały po karmnikach. Nie tyle po pokarm, ale sztuczne niskie drzewka doskonale dają cień w upalne dni, tak więc Sikorki całe dnie przesiadują pod gęstymi gałązkami, obserwując otoczenie, czy czasami nie zawita Krogulec lub Jastrząb gołębiarz. To wytrawni myśliwi, i w otwartej przestrzeni żadem mały ptak nie ma najmniejszych szans.
W tym przypadku byłem pewien, że dorosłe Sikorki zaakceptują ją. I tak się stało. Obawiałem, że się "pogniewa" na mnie i nie będzie przylatywać do karmnika. Dziś całą piątką wraz z malutką, szalały po karnikach szczebiocąc radośnie. Aż się wzruszyłem, widząc jak maleństwo latało wykonując różne ostre zwroty.
Obrazek
Gorzej jest kiedy latem znajdziemy pisklę, które wypadło z gniazda, wtedy należy dokładnie zbadać sytuację, by nie pochopnie reagować, jeśli nie ma zagrożenia. Natomiast, jeśli stwierdzimy, że musimy pisklę włożyć do gniazda, jest na to sprawdzony sposób od lat. Żaden z ptaków nie wyczuł, że pisklę było w naszych dłoniach. Należy dokłądnie natrzeć ręce zielem krwawnika. To zioło rośnie wszędzie. Posiada ostry korzenny zapach. Po natarciu dłoni przetrzeć je tylko lekko szmatką, i można chwytać pisklę. Włozyć je i zaraz jak najszybciej się oddalić, poniewaz matka obserwuje całą sytuację z daleka.
Obrazek
Powracając do odrzucenia pisklęcia czy dorosłego osobnika. Byłem w piątek w Parku, i spostrzegłem przykry widok. Choć sześć łabędzi jest fizycznie zdrowych, jeden z nich jest chory. Jak będziesz w kontakcie z nimi, zaobserwuj wszystkie. Dwoje dużych z czerwonymi dziobami, to rodzice, trójka także okazałych Łabędzi, to potomstwo, które rodzice faworyzują i stale przebywają blisko nich. Natomiast czwarty osobnik również okazały, ale cierpi psychicznie, ma "chorobę sierocą", podobnie jak niechciane dziecko. Odganiany przez oboje rodziców i rodzeństwo, trzyma się z dala od nich, choć nadal próbuje, przyłączyć się. Bezskutecznie!. Reszta jest nieugięta. Jest nieco inny, olbrzymie płetwiaste nóżki, nieco dłuższa szyja jak reszty rodzeństwa, i powolne ruchy. Dlatego ten Łabędź, bardziej garnie się do ludzi dokarmiających je, upodobał sobie panią, która przywozi mu pokarm z osiedla M. Buczka. I wykładając na boku, czeka, aż wszystko zje. Ponieważ w grupie nie dają mu dojść do pokarmu, aż przykro patrzeć.
Serdecznie pozdrawiam.
CICHY54
Znam to forum
81 postów
Znam to forum
Rejestracja: 16 lat temu

11 lat temu

goya pisze:
redziaczki pisze: Chcialbym je takze oznaczyc na naszej Interaktywnej Mapie jako miejsce gdzie mozna pojsc i poobcowac z natura
Ja bym tego nie robiła. Za duży ruch spowodowałby, że ptaki przestałby przylatywać, nie mówiąc już, że jakiś oszołom mógłby to zniszczyć.
Serdecznie witam wszystkich -
Także gości z Rosji (Moskwa) i Holandii (Den Haag). którzy czytają Ptasi Ogród na Forum E-REDA, oraz na mojej stronie "Ptasi Ogród.[Bird Garden].
Мы тепло приветствуем гостей из России, и я приглашаю вас посетить форум и сайт Garden Bird.
Wij zijn van harte welkom bezoekers uit Nederland, en nodigen u uit om het Forum en Garden Bird website te bezoeken.

Goya - Bardzo przenikliwa i trafna uwaga. Zgadzam się z Tobą w zupełności. Już wyjaśniam. Ptasi Ogród to całkiem coś innego, jak Park. Jest enklawą zamknietą, by panował tam spokój, ponieważ ptaki przylatujące do niego są bardzo płochliwe. Jak Kruk z rodzinką, który ma gniazdo w lesie niedaleko. To jedyny ptak tego gatunku w Redzie. Kiedy TTM tworzyło reportaż o Ptasim Ogrodzie, Kruk zauważył, że nie jestem sam, tylko "zakwakał" trzy razy i opuścił ten teren. Jest bardzo ostrożny. Kiedy nawet tam jestem, nie zbliży się za nadto, dopiero kiedy będę na górze skarpy. Podobnie jest z Kaniami Rudymi, kiedy ktoś stanie nawet na zboczu skarpy, Kanie odlatują. Są dopiero od dwóch miesięcy na tym terenie. Mniejsze ptaki także zachowują dystans, kiedy ktoś stoi na skarpie, odlatują z ptasiego ogrodu na pobliskie krzewy, chroniąc się tam przed ptakami drapieżnymi ( Krogulec i Jastrząb Gołebiarz). Ptasi Ogród jest dla nich, nawet Ja jestem tam tylko gościem, którego po wielu miesiącach bytowania każdego dnia akceptują. Po zlikwidowaniu pobliskiego zagajnika przez budowę obwodnicy, niedaleko torów, utworzył się chaos i codzienne wabienie ich do nowego miejsca, by czuły się bezpiecznie trwało bardzo długo. Przez nie przemyślaną decyzję, można to wszystko zniweczyć. I pozostanie tam tylko zarośnięty chwastami ugór. Jak wyglądało to przedtem. Ptasi Ogród ma zapewniać ptakom wszystkich gatunków bezpieczeństwo. Co można ujrzeć letnią porą, jak kryją się w gąszczu liści Topoli. Ze względu na trudność schodzenia po bardzo stromym zboczu, mało kto tam zagląda. Jest także drugi powód. Policja patroluje ten teren bardzo często. I interesuje się także tym miejscem.
Redziaczki -
Mam nadzieje, ze jak tylko pogoda poprawi sie to wybiore sie do twojego zagajnika, bardzo mnie ciekawi to miejsce. Chcialbym je takze oznaczyc na naszej Interaktywnej Mapie jako miejsce gdzie mozna pojsc i poobcowac z natura
Zdjęcia przepiękne, dokładnie opisane technicznie, masz dar wyczucia chwili, i rób zdjęcia nadal, umiesz patrzeć na Naturę inaczej niż inni, tak trzymaj!. Jeśli chciał byś zainteresować się wykonaniem zdalnego filmowania i fotografowania, napisz na PRIV. Pomogę Ci objaśnić temat.
I posłuchaj prośby Goyi, to nie był by dobry pomysł oznaczania tego miejsca na mapie. Ptaki tam potrzebują spokoju, przebywają tam i gniazdują, tak więc miejsce to i okolice jest miejscem ich bytowania. Każdego miesiąca przylatują nowe. Nawet parka Dzikich Kaczek przyleciała zimą w zeszłym roku. Ale były tylko klika dni i poleciały do Parku Reda. Można obserwować ptaki z góry skarpy, jednak, kiedy na niebie pojawi się sylwetka Kruka, czy Kani Rudej, należy się oddalić i obserwować z ukrycia. Mam na ukończeniu teleobiektyw do kamery HD, wykonałem pierwsze próby, efekt szokujący, z kilometra mogę filmować czy wykonywać zdjęcie dzikich ptaków. Nie płosząc ich. Zależy mi na dokumentacji Kruczej rodziny. Które zawsze miały dwoje potomstwa. Jednak kiedy powstał Ptasi Ogród i Kruk ma więcej pożywienia, w bliskiej odległości, ponieważ jego wybranka siedzi na jajkach i potem opiekuje się potomstwem. On zaś dba o nią i potomstwo. Tak że teraz wyprowadzają każdego roku trójkę dorodnych potomków. Kiedy wszystkie wylatują z gniazda. Na niebie robi się wesoło. Potrafią długo unosić się na gorących prądach powietrznych, niczym Kondory szybują po niebie.
Dzięki. Kiedyś to zdjęcie jeździło po polsce i było wystawiane na wystawach... to były czasy....
Zdjęcie nietypowo piękne, umiałeś ustawić się, by wszystko zgrać geometrycznie. Przepiękne.
Redzianka -
Bardzo to przykre co piszesz na końcu o łabędziej rodzinie.Widziałam je ,ale nie zwróciłam uwagi,że jeden jest odtrącany przez rodziców.Czyli nawet w tym środowisku INNE jest nieakceptowane?bardzo to smutne.myślisz,że jest szansa,ze dołączy do rodziny,czy sobie poradzi jako dorosły,sam?zwrócę na niego uwagę.Pozdrawiam
Będąc po raz pierwszy zimą, nie znalazłem go, będąc w Piątek przyszedł do mnie bardzo blisko i dostał porządny posiłek. Reszta także, potem zjawiły się Mewy Kaczki i Kawki. Każde z nich znalazło dla siebie kąsek. Kiedy nie jest mroźno, one potrzebują mniejsza ilość pokarmu by ogrzewać swe ciała, także szukają czegoś w zaroślach po drugiej stronie rzeki.
Tak bardzo mi zal, tego "PUŚKA", jest taki bezradny. Bardzo boleśnie odczuwam cierpienie "Braci mniejszych". Poszukuje ciepła wśród swych bliskich, ale Go nie akceptują, i odganiają. Dlatego on garnie się do ludzi. Ptaki także potrzebują miłości. Obserwowałem Mamę Kruka ze swym synkiem, z początku głaskał ją dziobem po jej piersi, a potem ona objęła szyją jego szyję i tak długo siedzieli na ziemi. Przez lornetkę nie mogłem obserwować dłużej, ponieważ oczy mi zaszły łzami. Bardzo długo miałem w oczach ten widok.
Tak, to prawda!, byłem zaszokowany, takim podejściem rodziców i rodzeństwa do czwartego potomstwa "PUŚKA". On teraz dobrze sobie radzi, widać po jego posturze, jest większy od jego braci. Już myślałem, że moje dłonie są największe, ale jego nogi z płetwami to naprawdę wielkie okazy. Pani z Buczka dba o niego, by nie był głodny. W piątek "Pusiek"siedział ze mną na piasku, a reszta Łabędzi pływała w wodzie, jadł spokojnie, choć miedzy nami była bliska odległość, małe Kaczuszki szybko między nami zbierały to, co spadło mu z dzioba. Rodzina Go nie zaakceptuje, ale jak będzie dorosły, może znaleźć wybrankę, i wtedy będzie kochał i będzie kochany. Z tak małą niepełnosprawnością da sobie doskonale radę, a instynkt przetrwania będzie silniejszy od strachu, i będzie dbał o rodzinę by mieć potomstwo. Będę śledził jego losy, może uda mi się do niego zbliżyć, by nawiązać Kontakt Mentalny, by teraz jako dorodny pisklak, nie czuł się odrzucony. Czas pokaże jak będzie.
Serdecznie pozdrawiam wszystkich.
Tadeusz.
Załączniki
1. RODZINA ŁABĘDZI NIEMYCH. PUSIEK JPG..JPG
RODZINA ŁABĘDZI NIEMYCH. JPG..JPG
Ostatnio zmieniony |3 Lut 2013|, o 01:10 przez CICHY54, łącznie zmieniany 1 raz.
redzianka
Lider Forumowicz
1249 postów
Lider Forumowicz
Rejestracja: 13 lat temu

11 lat temu

Bardzo to przykre co piszesz na końcu o łabędziej rodzinie.Widziałam je ,ale nie zwróciłam uwagi,że jeden jest odtrącany przez rodziców.Czyli nawet w tym środowisku INNE jest nieakceptowane?bardzo to smutne.myślisz,że jest szansa,ze dołączy do rodziny,czy sobie poradzi jako dorosły,sam?zwrócę na niego uwagę.Pozdrawiam
ODPOWIEDZ